Mi foto
Nombre:
Lugar: LLaviana, Asturies, Spain

martes, febrero 13, 2007

Si tu me olvidas.

Si tu me olvidas
Quiero que sepas
una cosa.
Tú sabes como es esto:
miro
la luna de cristal, la rama roja
de lento otoño en mi ventana,
si toco
junto al fuego
la impalpable ceniza
o el arrugado cuerpo de la leña
todo me lleva a ti,
como si todo lo que existe,
aromas, luz, metales
fueran pequeños barcos que navegan
hacia las islas tuyas que me aguardan.
Ahora bien,
si poco a poco dejas de quererme
dejaré de quererte poco a poco
Si de pronto
me olvidas
no me busques,
que ya te habré olvidado.
Si consideras largo y loco
el viento de banderas
que pasa por mi vida
y te decides
a dejarme a la orilla
del corazón en que tengo raíces,
piensa
que en ese día
a esa hora
levantaré los brazos
y saldrán mis raíces
a buscar otra tierra.
Pero
si cada hora
sientes que a mí estás destinado
con dulzura implacable.
Si cada dia sube
una flor a tus labios a buscarme,
ay amor mío, ay mío
en mí todo ese fuego se repite,
en mí nada se apaga ni se olvida,
mi amor se nutre de tu amor, amado,
y mientras vivas estará en tus brazos
sin salir de los míos.

PRECIOSU POEMA DE PABLO NERUDA, GRACIES A IRMA POR ESTI DESCUBRIMIENTU. QUE CADA UNA/O AL LEELU PIENSE EN EL AMOR DE SU VIDA, QUE NO NECESARIAMENTE SERÁ EL QUE TE MÁS CERCA FISICAMENTE, SINO EL QUE ESTÉ SIEMPRE CERCA DEL CORAZÓN.

7 Comments:

Anonymous Anónimo said...

Gracias Ana por esta depresion colectiva que vas a crear...jeje

2:08 p. m.  
Blogger Anukina said...

ji ji ji, no ye lo que pretendo vive dios!! pero paeciome un poema preciosu pa pensar, pa sentir....y en algunos casos pa recordar.
y gran verdá por cierto

7:33 a. m.  
Anonymous Anónimo said...

El poema ye guapu, muy guapu pero... no sé quizás un poco triste sobre todo si estás de bajón y lu lees en un día como hoy: SAN VALENTÍN

11:16 a. m.  
Anonymous Anónimo said...

A la mayoría de los amigos a quienes envié este poema preguntaron si era mío, ya quisiera yo escribir como Neruda. El año pasado por estas fechas estuve leyendo “20 poemas de amor y una canción desesperada” porque una amiga me pedía que escribiese algo en su nombre para regalarle al esposo, como si no fuera ya bastante dificil expresar sentimientos propios, así que acudí a Neruda, como tantas veces. Y tomé prestado este poema para felicitar a todos en el día de los enamorados, lo que causó algún que otro disgusto entre algunas parejas que se tomaron muy a pecho aquello de Rilke: “la poesía es un arma cargada de futuro”, olfateando peligro donde solo había buenas intenciones. Espero que este año no pase lo mismo, sobre todo porque los agraviados han sido oportunamente retirados de mis contactos y Ana ha tenido el bello gesto de también hacerla suya y colgarla en su blog, gracias Ana

8:53 a. m.  
Blogger Anukina said...

Si la brevedad es un don, solo decirte gracias a ti Irma, de Welfi.

11:04 a. m.  
Anonymous Anónimo said...

Un poema de los muchos que tiene neruda que despiertan sentimientos ocultos y recuerdos de un pasado. Hay que olvidar el pasado que es historia, disfrutar el presente y esperar un futuro mejor....

8:33 p. m.  
Blogger Anukina said...

pues si, hay que vivir el presente, ilusionarse con el futuro pero nunca, nunca olvidar el pasado, porque el pasado construye lo que somos hoy y seremos mañana.

8:44 a. m.  

Publicar un comentario

<< Home